Автомат Калашникова об. 1974 г.
AK-74
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	karabinek automatyczny
Historia
Prototypy	1974
Produkcja seryjna	1976 - do chwili obecnej
Dane techniczne
Kaliber	5,45 mm
Nabój	5,45 x 39 mm
Magazynek	30 nab.
Wymiary
Długość	700 mm (z kolbą złożoną) 933 mm (z kolbą rozłożona)
Długość lufy	415 mm
Masa
broni	3,3 kg (z pustym magazynkiem) 3,6 kg (załadowany)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	900 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	600 - 650 strz./min
Zasięg skuteczny	500 m

AK-74 - karabinek automatyczny, który jest rozwinięciem konstrukcji karabinka AK. Opracowany w 1974, wprowadzony do uzbrojenia Armii Radzieckiej w 1976. Użyty po raz pierwszy w działaniach wojennych po wkroczeniu ZSRR do Afganistanu (24 grudnia 1979). Dla odróżnienia od swojego poprzednika - Kałasznikowa, AK-74 nosił potoczną nazwę Kałakow.^{[potrzebne źródło]}

Różnice między AK-74 i AK (w nawiasie dane dla AK):

Inna amunicja: kaliber 5,45 × 39 mm (7,62 × 39) o prędkości początkowej 900 m/s (710). Energia początkowa pocisku wynosi 1385 dżuli (1990), zapewniając 400-metrowy (300) zasięg rażenia. Masa naboju wynosi 10,75 g (18,21), masa samego pocisku - 3,42 g (8; niektóre wersje amunicji - 10). Nowy nabój został zaprojektowany w celu zwiększenia zasięgu broni (dzięki większej prędkości początkowej pocisku) oraz większej stabilności podczas strzelania ogniem ciągłym (dzięki zmniejszonemu odrzutowi).

Inny magazynek (lżejszy - plastikowy, a nie metalowy).

Kolba składana na bok broni (początkowo w AK-74S metalowa, ramowa, w AK-74M z tworzywa sztucznego o kształcie identycznym jak kolba stała).

Charakterystyczne cylindryczne, wielofunkcyjne urządzenie wylotowe zamontowane na lufie. Spełnia ono rolę hamulca wylotowego oraz osłabiacza odrzutu i podrzutu, dzięki czemu ustatecznia broń przy strzelaniu seriami. Dodatkowo pełni rolę tłumika płomieni, i kieruje część gazów prochowych do przodu, zmniejszając niebezpieczeństwo poparzenia gorącymi gazami żołnierzy znajdujących się obok strzelca.

AK-74 stanowi obecnie wyposażenie większości armii państw, wchodzących niegdyś w skład ZSRR. Produkowany był lub jest także licencyjnie (także w wersjach z opracowanymi lokalnie modyfikacjami) m.in. w byłej NRD (MPi AK-74N), Bułgarii, Chinach, Rumunii i w Polsce (wzory 1988 "Tantal" i 1989 "Onyks"). W fabryce w Iżewsku w ZSRR, będącej największym producentem konstrukcji M. Kałasznikowa w ZSRR, opracowano i rozpoczęto w 1991 produkcję wersji AK-74M, wyposażonego w nową, składaną kolbę z tworzywa sztucznego, wzmocnione urządzenie wylotowe i pokrywę komory zamkowej oraz wspornik do mocowania celownika optycznego. Wersja ta aktualnie jest zasadniczym wyposażeniem armii rosyjskiej.

Według niektórych opinii, AK-74 jest bronią mniej humanitarną niż AK-47, ponieważ pocisk o mniejszym kalibrze ma skłonność do koziołkowania w końcowej fazie lotu, a także do rykoszetowania: po trafieniu w ludzkie ciało nie przebija tkanek "na wprost", jak większy i cięższy pocisk 7,62 mm, tylko odbija się od kości zmieniając kierunek i własne położenie, co powoduje powstawanie znacznie większych obrażeń. Afgańczycy, którzy w latach 80. XX wieku pierwsi zetknęli się na większą skalę ze skutkami użycia tej broni, właśnie ze względu na okaleczenia, których doznawali nazywali używaną w niej amunicję "zatrutymi pociskami".

Podobne zastrzeżenia wysuwane są także wobec NATOwskiej broni o podobnym kalibrze, np. M16 (kal. 5,56 mm).

Karabin AK-74 był używany bojowo podczas wojny w Afganistanie, I i II wojny czeczeńskiej. Pierwsza wersja AK-74 stała się podstawą do skonstruowania karabinów AK-74S, AKS-74U, AK-74M, AK serii 100 (Black AK), K-3, Wiepr.

W 1993 roku na uzbrojenie Armii Rosyjskiej wprowadzono nowy karabin AN-94, który ma z czasem zastąpić AK-74.