ODDZIAŁY WART CYWILNYCH - o zmianie ustawy o ochronie

P r o j e k t

U S T A W A
z dnia.................

o zmianie ustawy o ochronie osób i mienia oraz niektórych innych ustaw[1]

Art. 1. W ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia
(Dz. U. Nr 114, poz. 740, z 1999 r. Nr 11, poz. 95, z 2000 r. Nr 29, poz.
357, z 2001 r. Nr 4, poz. 23, Nr 27, poz. 298 i Nr 123, poz. 1353, z 2002 r.
Nr 71, poz. 656 i Nr 74, poz. 676 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959 i Nr 173,
poz. 1808) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1:
a) pkt 3 otrzymuje brzmienie:
"3) zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie
usług ochrony osób i mienia,",
b) pkt 6 otrzymuje brzmienie:
"6) zasady ochrony transportowanej broni, amunicji,
materiałów wybuchowych oraz innych środków bojowych
stanowiących uzbrojenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Biura Ochrony Rządu, Straży Granicznej,
Służby Więziennej oraz innych państwowych formacji
uzbrojonych.";
2) w art. 2:
a) pkt 1 otrzymuje brzmienie:
"1) kierownik jednostki - osobę, która bezpośrednio zarządza
obszarami, obiektami lub urządzeniami podlegającymi
obowiązkowej ochronie oraz obszarami, obiektami i
urządzeniami chronionymi przez specjalistyczne uzbrojone
formacje ochronne,",
b) pkt 3a otrzymuje brzmienie:
"3a) transport podlegający obowiązkowej ochronie - transport
wartości pieniężnych, broni, amunicji, materiałów
wybuchowych lub innych środków bojowych, o których mowa w
art. 1 pkt 6,",
c) po pkt 3a dodaje się pkt 3b w brzmieniu:
"3b) granica chronionego obszaru i obiektu - linię, ustaloną
przez osobę zarządzającą obszarem lub obiektem,
wyznaczającą chroniony obszar, obiekt lub ich część,
powstałą przez oznakowanie informujące o objęciu tego
obszaru, obiektu lub ich części ochroną,",
d) pkt 5 i 6 otrzymują brzmienie:
"5) ochrona mienia - działania zapobiegające przestępstwom i
wykroczeniom przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające
powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz
polegające na niedopuszczeniu do wstępu i przebywania osób
nieuprawnionych na terenie chronionych obszarów, obiektów
i urządzeń,
6) pracownik ochrony - osobę posiadającą licencję pracownika
ochrony fizycznej lub licencję pracownika zabezpieczenia
technicznego i wykonującą zadania ochrony w ramach
wewnętrznej służby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy,
który uzyskał koncesję na wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia, a także
osobę wykonującą zadania ochrony w zakresie nie
wymagającym licencji na rzecz przedsiębiorcy, który
uzyskał koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej
w zakresie ochrony osób i mienia,";
3) w art. 3 w pkt 1 lit. c otrzymuje brzmienie:
"c) polegającej na konwojowaniu wartości pieniężnych, ma
teriałów zawierających informacje niejawne oraz innych
przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych,";
4) w art. 4 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących ochrony obszarów,
obiektów i urządzeń jednostek organizacyjnych podległych lub
nadzorowanych przez:
1) Ministra Obrony Narodowej,
2) ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
3) Ministra Sprawiedliwości,
4) ministra właściwego do spraw zagranicznych,
5) Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
6) Szefa Agencji Wywiadu,
a także przepisów dotyczących ochrony transportu broni,
amunicji, materiałów wybuchowych oraz innych środków
bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6, wykonywanego przez
te jednostki.";
5) w art. 5:
a) w ust. 2 w pkt 4 lit. c otrzymuje brzmienie:
"c) obiekty i obszary posiadające szczególną wartość
kulturową oraz muzea i inne obiekty, w których zgromadzone
są zabytki,",
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
"3. Szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń, o
których mowa w ust. 2, sporządzają: Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji, ministrowie, kierownicy urzędów
centralnych i wojewodowie w stosunku do podległych lub
nadzorowanych jednostek organizacyjnych oraz Prezes
Narodowego Banku Polskiego w stosunku do banków.
Umieszczenie w wykazie lub wykreślenie z wykazu
określonego obszaru, obiektu lub urządzenia następuje w
drodze decyzji administracyjnej.",
c) po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:
"3a. Do decyzji Prezesa Narodowego Banku Polskiego w
przedmiocie umieszczenia lub wykreślenia z wykazu
określonego obszaru, obiektu lub urządzenia stosuje się
odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania admi
nistracyjnego. Decyzje Narodowego Banku Polskiego mają
moc ostatecznych decyzji administracyjnych i podlegają
natychmiastowemu wykonaniu. Do decyzji tych przepis art.
127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje
się odpowiednio.",
d) ust. 5 i 6 otrzymują brzmienie:
"5. Wojewodowie prowadzą ewidencję obszarów, obiektów i
urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, znajdujących
się na terenie województwa.
6. Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, może
umieścić w ewidencji, o której mowa w ust. 5, lub
wykreślić z tej ewidencji, znajdujące się na terenie
województwa obszary, obiekty i urządzenia innych podmiotów
niż określone w ust. 3, na wniosek tych podmiotów lub z
urzędu.",
e) po ust. 6 dodaje się ust. 7 w brzmieniu:
"7. Wojewoda każdorazowo powiadamia właściwego miejscowo
komendanta wojewódzkiego Policji oraz kierownika jednostki
o umieszczeniu obszaru, obiektu lub urządzenia w ewidencji
oraz o wykreśleniu go z ewidencji, o której mowa w ust.
5.";
6) art. 6 otrzymuje brzmienie:
"Art. 6. 1. Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji oraz zainteresowani ministrowie
lub kierownicy urzędów centralnych mogą wprowadzić dla
jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych
regulaminy ogólnych warunków wykonywania ochrony
obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w art. 5
ust. 1, oraz transportów podlegających obowiązkowej
ochronie.
2. Regulamin ogólnych warunków wykonywania ochrony
obszarów, obiektów, urządzeń i transportów
podlegających obowiązkowej ochronie wprowadza się po
zatwierdzeniu jego projektu przez ministra właściwego
do spraw wewnętrznych.
3. Regulamin, o którym mowa w ust. 1, powinien określać
w szczególności:
1) formę realizacji ochrony obszarów, obiektów, urządzeń
i transportów,
2) rodzaj specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych
wyznaczonych do ochrony,
3) strukturę organizacyjną i szczegółowy zakres działania
specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych,
4) zasady organizacji ochrony obszarów, obiektów, urządzeń
i transportów,
5) rodzaj uzbrojenia i wyposażenia specjalistycznych
uzbrojonych formacji ochronnych,
6) zasady stosowania zabezpieczeń technicznych,
7) rodzaje dokumentów dotyczących wykonywania ochrony,
zasady wykonywania przez kierownika jednostki kontroli
funkcjonowania ochrony.";
7) po art. 6 dodaje się art. 6a i 6b w brzmieniu:
"Art. 6a. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w po
rozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu i
po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku
Polskiego określi, w drodze rozporządzenia, sposób
wykonywania i wymagania, jakim powinna odpowiadać
ochrona wartości pieniężnych, w szczególności:
1) wymagania w zakresie ochrony wartości pieniężnych
przechowywanych w chronionych obiektach i w czasie ich
transportowania,
2) rodzaje zabezpieczenia technicznego stosowanego
w ochronie transportowanych wartości pieniężnych,
3) warunki techniczne pojazdów przeznaczonych do transportowania
wartości pieniężnych i sposób potwierdzania spełniania
tych warunków,
4) wyposażenie konwojenta,
5) warunki i sposób wykonywania konwoju w zależności od rodzaju
lub wartości transportowanych wartości pieniężnych,
6) warunki wzmacniania przez Policję transportów wartości
pieniężnych oraz monitorowania sygnałów alarmowych z obiektów,
w których przechowywane są wartości pieniężne,
- uwzględniając konieczność zapewnienia należytego
poziomu bezpieczeństwa chronionych wartości pieniężnych.
Art. 6b. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w po
rozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki
oraz ministrem właściwym do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, sposób wykonywania i wymagania,
jakim powinien odpowiadać transport broni, amunicji,
materiałów wybuchowych oraz innych środków bojowych, o
których mowa w art. 1 pkt 6, w tym rodzaje
zabezpieczenia technicznego stosowanego w ochronie
transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych
i innych środków bojowych oraz wykorzystywanych środków
transportu, wyposażenie konwojenta oraz warunki i sposób
wykonywania konwoju, uwzględniając rodzaje i ilości
transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych
oraz innych środków bojowych.";
art. 7 otrzymuje brzmienie:
"Art. 7. 1. Podstawą ochrony obszarów, obiektów i urządzeń, o
których mowa w art. 5 ust. 1, jest plan ochrony
uzgodniony z właściwym terytorialnie komendantem
wojewódzkim Policji.
2. Kierownik jednostki, w terminie miesiąca od dnia
uprawomocnienia się decyzji o umieszczeniu obszaru,
obiektu lub urządzenia w wykazie lub ewidencji, o
których mowa odpowiednio w art. 5 ust. 3 lub 5,
przedkłada plan ochrony do uzgodnienia właściwemu
terytorialnie komendantowi wojewódzkiemu Policji.
3. Plan ochrony powinien:
1) uwzględniać charakter produkcji lub rodzaj działalności
jednostki,
2) zawierać analizę stanu potencjalnych zagrożeń i aktualnego
stanu bezpieczeństwa jednostki,
3) podawać ocenę aktualnego stanu ochrony jednostki,
4) zawierać dane dotyczące specjalistycznej uzbrojonej formacji
ochronnej, a w tym:
a)stan etatowy,
b) rodzaj oraz ilość uzbrojenia i wyposażenia,
c) sposób zabezpieczenia broni i amunicji,
5) zawierać dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych,
6) zawierać zasady organizacji i wykonywania ochrony jednostki.
4. Komendant wojewódzki Policji przy uzgadnianiu planu
ochrony bierze pod uwagę potencjalny stan zagrożenia
jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących
przepisach prawa.
5. Odmowa oraz cofniecie uzgodnienia planu ochrony
następuje w drodze decyzji administracyjnej.
6. Kierownik jednostki jest obowiązany zapewnić
organizację ochrony w jednostce w terminie trzech
miesięcy od dnia uzgodnienia planu.
7. Zmiana planu w zakresie organizacji ochrony jednostki
wymaga uzgodnienia, o którym mowa w ust. 1.
8. Komendant wojewódzki Policji może cofnąć uzgodnienie
planu ochrony w przypadku, gdy organizacja ochrony i
zabezpieczenie techniczne obszaru, obiektu lub
urządzenia nie odpowiada aktualnym zagrożeniom
jednostki.";
9) w art. 8 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Wewnętrzne służby ochrony, powołane przez przedsiębiorców,
mogą wykonywać usługi w zakresie ochrony osób i mienia po
uzyskaniu przez tych przedsiębiorców koncesji, o której mowa
w art. 15.";
10) art. 10 otrzymuje brzmienie:
"Art. 10. 1. Właściwy terytorialnie komendant wojewódzki
Policji może, w drodze decyzji administracyjnej,
wydać zezwolenie na utworzenie wewnętrznej służby
ochrony w jednostce, w skład której nie wchodzą
obszary, obiekty i urządzenia umieszczone w
ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5, na wniosek
kierowników tych jednostek, uzasadniony ważnym
interesem gospodarczym lub publicznym.
2. Komendant Główny Policji może, w drodze decyzji
administracyjnej, wydać zezwolenie na utworzenie
wewnętrznej służby ochrony w jednostce organizacyjnej
komendy wojewódzkiej Policji, na wniosek komendanta
wojewódzkiego Policji.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1 i 2, powinien
zawierać informacje, o których mowa w art. 7 ust. 3.
4. Kierownik jednostki, o którym mowa w ust. 1, oraz
komendant wojewódzki Policji, o którym mowa w ust. 2,
jest obowiązany utworzyć wewnętrzne służby ochrony w
terminie 3 miesięcy od dnia wydania zezwolenia, o
którym mowa odpowiednio w ust. 1 i 2.
5. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do tworzenia
wewnętrznych służb ochrony, działających na terenach
jednostek organizacyjnych podległych lub
nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej albo
ministra właściwego do spraw wewnętrznych.";
11) w art. 11:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Zezwolenie na utworzenie wewnętrznej służby ochrony nie
może być wydane, jeżeli:
1) plan ochrony nie zawiera informacji, o których mowa w
art. 7 ust. 3,
2) jednostka wnioskująca nie zapewnia spełnienia warunków
wynikających z przepisów wydanych na podstawie ustawy.",
b) w ust. 2 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
"Komendant Główny Policji oraz komendant wojewódzki Policji,
w drodze decyzji administracyjnej, cofa zezwolenie na
działalność wewnętrznej służby ochrony, jeżeli:",
c) uchyla się ust. 3;
12) art. 13 i 14 otrzymują brzmienie:
"Art. 13. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi,
w drodze rozporządzenia, dla wewnętrznych służb
ochrony:
1) sposób oraz tryb ich tworzenia, uwzględniając osoby
uprawnione do składania wniosków o utworzenie wewnętrznych
służb ochrony, terminy składania tych wniosków,
postępowanie w sprawie tworzenia służb oraz dokumentację
w zakresie tego postępowania,
2) strukturę organizacyjną, zakres działania i sposób
prowadzenia dokumentacji opisującej organizację i przebieg
ochrony, uwzględniając jednostki organizacyjne i stanowiska
służbowe wewnętrznych służb ochrony, zakres działania tych
jednostek i osób zajmujących stanowiska służbowe oraz
rodzaje dokumentów sporządzanych w toku realizacji zadań,
3) uzbrojenie i wyposażenie, uwzględniając liczbę egzemplarzy
broni palnej bojowej i środków przymusu bezpośredniego,
w które może być wyposażona jednostka organizacyjna
lub pracownik wewnętrznej służby ochrony oraz rodzaje
i liczbę pozostałego wyposażenia tych służb,
4) wzory umundurowania i odznak służbowych, a także elementy
składające się na nazwę służby.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, należy
uwzględnić potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa obszarów,
obiektów i urządzeń, znajdującego się w nich mienia,
a także bezpieczeństwa osób przebywających w ich granicach.
Art. 14. Minister Obrony Narodowej dla wewnętrznych służb
ochrony działających na terenach podległych lub
nadzorowanych przez niego jednostek organizacyjnych, a
minister właściwy do spraw wewnętrznych dla wewnętrznych
służb ochrony działających na terenach urzędów
obsługujących organy podległe lub nadzorowane przez tego
ministra mogą określić, w drodze rozporządzenia:
1) warunki i tryb tworzenia tych służb, uwzględniając osoby
uprawnione do składania wniosków o utworzenie wewnętrznych
służb ochrony oraz osoby uprawnione do tworzenia tych służb,
2) strukturę organizacyjną i zakres działania tych służb
oraz sposób prowadzenia dokumentacji dotyczącej wykonywania
ochrony,
3) uzbrojenie i wyposażenie tych służb, uwzględniając należność
broni palnej bojowej i amunicji oraz środków przymusu
bezpośredniego i innego wyposażenia w zależności od kategorii
obiektu,
4) umundurowanie i odznaki służbowe, uwzględniając rodzaje
umundurowania i odznak służbowych oraz zestaw należności
umundurowania.";
13) tytuł rozdziału 4 otrzymuje brzmienie:
"Rozdział 4
Zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług
ochrony osób i mienia oraz kontrola tej działalności";
14) w art. 15 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Koncesji nie wymaga działalność gospodarcza, w zakresie
której wykonywane są usługi, o których mowa w art. 3 pkt 1
lit. a, polegające na przechowywaniu rzeczy na zasadzie
depozytu oraz działalność gospodarcza w zakresie, o którym
mowa w art. 3 pkt 2, jeżeli nie dotyczy ochrony obszarów,
obiektów i urządzeń umieszczonych w ewidencji, o której mowa
w art. 5 ust. 5, lub transportów podlegających obowiązkowej
ochronie.";
15) art. 16 i 17 otrzymują brzmienie:
"Art. 16. 1. Organem właściwym do udzielenia, odmowy
udzielenia, zmiany, ograniczenia jej zakresu oraz
cofnięcia koncesji na wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia,
w drodze decyzji administracyjnej, jest minister
właściwy do spraw wewnętrznych.
2. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1,
minister właściwy do spraw wewnętrznych zasięga
opinii właściwego miejscowo komendanta wojewódzkiego
Policji.
3. Przed wydaniem decyzji o cofnięciu koncesji minister
właściwy do spraw wewnętrznych może zasięgnąć opinii
organizacji pracodawców i przedsiębiorców o
przedsiębiorcy będącym członkiem takiej organizacji.
4. Opinii, o której mowa w ust. 2, nie zasięga się w
przypadku wydawania decyzji zmieniającej albo
cofającej koncesję z przyczyn określonych w się. 22
ust. 1.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych informuje
właściwego miejscowo komendanta wojewódzkiego Policji
o wydaniu decyzji, o której mowa w ust. 1.
Art. 17. 1. Koncesję wydaje się na wniosek przedsiębiorcy,
jeżeli licencję drugiego stopnia, o której mowa w
się. 27 ust. 1 lub się. 29 ust. 1, posiada ten
przedsiębiorca lub co najmniej jedna osoba uprawniona
albo wchodząca w skład organu uprawnionego do
reprezentowania przedsiębiorcy lub pełnomocnik, usta
nowiony w celu kierowania działalnością określoną w
koncesji; przez osobę uprawnioną do reprezentowania
przedsiębiorcy rozumie się także prokurenta.
2. Koncesję wydaje się, jeżeli:
1) przedsiębiorca będący osobą fizyczną, osoba stanowiąca
organ lub wchodząca w skład organu uprawnionego
do reprezentowania przedsiębiorcy, prokurent
oraz wspólnik spółki cywilnej, jawnej i komandytowej
nie byli karani za przestępstwo umyślne lub umyślne
przestępstwo skarbowe,
2) przedsiębiorca nie jest wpisany do rejestru dłużników
niewypłacalnych Krajowego Rejestru Sądowego.
3. Wniosek o udzielenie koncesji powinien zawierać:
1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siędziby i adresu
lub adresu zamieszkania,
2) numer w rejestrze przedsiębiorców albo w ewidencji
działalności gospodarczej oraz numer identyfikacji
podatkowej (NIP),
3) określenie zakresu i form działalności gospodarczej,
na którą ma być udzielona koncesja,
4) określenie czasu na jaki ma być udzielona koncesja,
5) określenie obszaru świadczenia usług objętych koncesją,
6) planowaną datę rozpoczęcia wykonywania
działalności gospodarczej objętej koncesją,
7) siedziby i adresy oddziałów (filii) mających
wykonywać działalność gospodarczą objętą koncesją,
adresy miejsc, w których będzie przechowywana
dokumentacja, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2,
9) dane przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, osób
uprawnionych lub wchodzących w skład organu
uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy oraz
pełnomocnika, ustanowionego w celu kierowania
działalnością określoną w koncesji, zawierające:
imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia,
obywatelstwo, numer PESEL, a w przypadku osoby
posiadającej obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita
Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub
państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o
Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym - serię i numer paszportu
albo innego dokumentu stwierdzającego tożsamość,
oraz adresy zameldowania tych osób na pobyt stały i
czasowy, a także informację o posiadaniu licencji
drugiego stopnia.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) aktualny odpis z rejestru przedsiębiorców
lub zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności
gospodarczej,
2) poświadczoną kopię dokumentu stwierdzającego posiadanie
licencji drugiego stopnia osoby, o której mowa w ust. 1,
3) zaświadczenie o nie wpisaniu przedsiębiorcy do rejestru
dłużników niewypłacalnych Krajowego Rejestru Sądowego
oraz o niekaralności osób, o których mowa w ust. 2 pkt 1.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w
drodze rozporządzenia, wzór wniosku składanego do
organu koncesyjnego przez przedsiębiorcę ubiega
jącego się o udzielenie koncesji na wykonywanie
działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony
osób i mienia, z uwzględnieniem danych zawartych w
art. 17 ust. 3.";

16) art. 18 otrzymuje brzmienie:
"Art. 18. 1. Koncesja zawiera:
1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i
adresu lub adresu zamieszkania,
2) numer w rejestrze przedsiębiorców lub w ewidencji
działalności gospodarczej oraz numer identyfikacji
podatkowej (NIP),
3) imię i nazwisko przedsiębiorcy będącego osobą
fizyczną, osoby uprawnionej albo wchodzącej w skład
organu uprawnionego do reprezentowania
przedsiębiorcy, a także pełnomocnika, w przypadku
jego ustanowienia do kierowania działalnością objętą
koncesją, ze wskazaniem osoby lub osób posiadających
licencję pracownika ochrony drugiego stopnia i
określeniem zakresu oraz numeru licencji,
4) określenie zakresu i form działalności, na które
jest udzielona, oraz datę rozpoczęcia działalności,
5) czas na jaki została udzielona,
6) określenie obszaru, na którym świadczone mogą być
usługi.
2. Koncesja może zawierać szczególne warunki wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób
i mienia, określone przez organ, o którym mowa w art.
16 ust. 1.
3. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi
koncesyjnemu zmiany danych, o których mowa w ust. 1 pkt
1 i 3 oraz w art. 17 ust. 3 pkt 7-9.";
17) art. 19 otrzymuje brzmienie:
"Art. 19. 1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą
w zakresie ochrony osób i mienia jest obowiązany:
1) powiadomić organ koncesyjny o podjęciu i trwałym
zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej,
2) prowadzić i przechowywać dokumentację dotyczącą
zatrudnionych pracowników ochrony oraz zawieranych
i realizowanych umów,
3) przedstawić dokumentację, o której mowa w pkt 2,
na żądanie organu upoważnionego do kontroli,
4) zachowywać formę pisemną umów w zakresie wykonywanej
działalności gospodarczej,
5) nie dopuścić, aby przerwa w spełnianiu warunku,
o którym mowa w art. 17 ust. 1, była dłuższa niż 14 dni,
6) rozpocząć wykonywanie działalności gospodarczej
w wyznaczonym terminie, a w przypadku nierozpoczęcia
wykonywania działalności, niezwłocznie zwrócić
koncesję organowi koncesyjnemu.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w
drodze rozporządzenia, rodzaje i sposób prowadzenia
dokumentacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, oraz czas
jej przechowywania, uwzględniając dane jakie powinny
zawierać poszczególne rodzaje dokumentacji.";
18) w art. 20 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
"1) oznaczyć pracowników ochrony w sposób jednolity, umożli
wiający ich identyfikację oraz identyfikację podmiotu
zatrudniającego, chyba że identyfikacja uniemożliwiałaby
wykonywanie zadań ochrony, a fakt ten został odnotowany w
dokumentacji dotyczącej realizowanych umów,";
19) art. 23 otrzymuje brzmienie:
"Art. 23. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych jest
uprawniony do kontroli wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia.
2. Organ, o którym mowa w ust. 1, może upoważnić
Komendanta Głównego Policji lub komendantów
wojewódzkich Policji do przeprowadzania kontroli
wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług
ochrony osób i mienia.";
20) w art. 25 po ust. 3 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
"4. Pracownikiem ochrony wykonującym zadania ochrony w
zakresie niewymagającym licencji nie może być osoba karana za
przestępstwo umyślne lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz
niespełniająca warunku, o którym mowa w art. 26 ust. 2 pkt
4.";
21) w art. 26:
a) w ust. 1:
- pkt 2 otrzymuje brzmienie:
"2) pracowników ochrony konwojujących wartości pieniężne,
materiały zawierające informacje niejawne oraz inne
przedmioty wartościowe lub niebezpieczne,",
- pkt 5 i 6 otrzymują brzmienie:
"5) pracowników ochrony mających prawo do czynności
określonych w art. 36 ust. 1 pkt 4, 6 i 7,
6) pracowników ochrony wykonujących czynności na
obszarach, w obiektach i na urządzeniach podlegających
obowiązkowej ochronie oraz poza nimi, jeżeli czynności
te dotyczą tych obszarów, obiektów i urządzeń,",
- po pkt 6 dodaje się pkt 7 w brzmieniu:
"7) pracowników ochrony wykonujących zadania w obiektach
użyteczności publicznej w czasie ogólnej dostępności
tych obiektów.",
b) w ust. 2:
- uchyla się pkt 3,
- pkt 5 otrzymuje brzmienie:
"5) nie była karana za przestępstwo umyślne lub umyślne
przestępstwo skarbowe.",
- uchyla się pkt 6,
c) w ust. 3:
- pkt 1 otrzymuje brzmienie:
"1) posiada pozytywną opinię wydaną przez komendanta
powiatowego (miejskiego) Policji, właściwego ze względu
na jej miejsce zamieszkania, a w przypadku obywatela
innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego
Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) -
strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym - przez
organ odpowiedniego szczebla i kompetencji w państwie
członkowskim Unii Europejskiej lub państwie członkowskim
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) -
stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,
właściwy ze względu na miejsce zamieszkania,",
- pkt 3 otrzymuje brzmienie:
"3) legitymuje się:
a) wykształceniem co najmniej podstawowym i zdała egzamin
na licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego
stopnia lub uzyskała, trybie przepisów ustawy z dnia
26 kwietnia 2001 r. o zasadach uznawania nabytych
w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji
do wykonywania zawodów regulowanych (Dz. U. Nr 87, poz. 954,
z 2002 r. Nr 71, poz. 655, z 2003 r. Nr 190, poz. 1864
oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959), decyzję w sprawie uznania
kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony fizycznej
pierwszego stopnia, albo
b) tytułem zawodowym technika ochrony fizycznej osób i mienia
albo dyplomem ukończenia studiów lub świadectwem ukończenia
studiów podyplomowych w zakresie ochrony fizycznej osób
i mienia.
4. Osoba posiadająca licencję pracownika ochrony fizycznej
pierwszego stopnia jest obowiązana raz na trzy lata lub,
gdy w orzeczeniu lekarskim wskazano krótszy termin następnego
badania, do dnia upływu tego terminu, poddawać się badaniom
i przedstawić właściwemu ze względu na jej miejsce zamieszkania
komendantowi wojewódzkiemu Policji aktualne orzeczenie
lekarskie, o którym mowa w ust. 3 pkt 2.";
22) art. 27 otrzymuje brzmienie:
"Art. 27. 1. Licencja pracownika ochrony fizycznej drugiego
stopnia uprawnia do:
1) opracowywania planów ochrony w zakresie bezpośredniej
ochrony fizycznej obszarów, obiektów i urządzeń podlegających
obowiązkowej ochronie oraz innych obszarów, obiektów i urządzeń
chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne,
2) organizowania i kierowania zespołami pracowników ochrony
fizycznej.
2. O wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej
drugiego stopnia może ubiegać się osoba, która spełnia
warunki, o których mowa w art. 26 ust. 2 pkt 1, 2, 4 i
5.
3. Licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego
stopnia wydaje się osobie, która:
1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 26 ust. 3
pkt 1,
2) legitymuje się:
a) co najmniej wykształceniem średnim i zdała
egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej
drugiego stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów
ustawy z dnia 26 kwietnia 2001 r. o zasadach
uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii
Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów
regulowanych, decyzję w sprawie uznania
kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony
fizycznej z licencją drugiego stopnia, albo
b) tytułem zawodowym technika ochrony fizycznej osób
i mienia albo dyplomem ukończenia studiów lub
świadectwem ukończenia studiów podyplomowych w za
kresie ochrony fizycznej osób i mienia.";
23) po art. 27 dodaje się art. 27a w brzmieniu:
"Art. 27a. Egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej
pierwszego i drugiego stopnia organizuje właściwy ze
względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o
licencję komendant wojewódzki Policji, a w przypadku
osoby nie posiadającej miejsca zamieszkania na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Komendant
Stołeczny Policji.";
24) w art. 28:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Licencja pracownika zabezpieczenia technicznego
pierwszego stopnia uprawnia do wykonywania czynności, o
których mowa w art. 3 pkt 2.",
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
"3. Licencję pracownika zabezpieczenia technicznego
pierwszego stopnia wydaje się osobie, która:
1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 26 ust. 3 pkt
1,

2) posiada:
a) wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe i ukończyła
kurs pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego
stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów ustawy z dnia
26 kwietnia 2001 r. o zasadach uznawania nabytych
w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji
do wykonywania zawodów regulowanych, decyzję w sprawie
uznania kwalifikacji w zawodzie pracownika zabezpieczenia
technicznego z licencją pierwszego stopnia, albo
b) wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe o specjalności
informatycznej, elektronicznej, elektrycznej, łączności,
telekomunikacyjnej, mechanicznej lub mechatronicznej
albo stopień specjalizacji zawodowej przyznawany na podstawie
odrębnych przepisów.";
25) w art. 29:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Licencja pracownika zabezpieczenia technicznego
drugiego stopnia uprawnia do wykonywania czynności, o
których mowa w art. 3 pkt 2 oraz do:
1) opracowywania planów ochrony w zakresie zabezpieczenia
technicznego obszarów, obiektów i urządzeń podlegających
obowiązkowej ochronie oraz innych obszarów, obiektów i
urządzeń chronionych przez specjalistyczne uzbrojone for
macje ochronne,
2) organizowania i kierowania zespołami pracowników
zabezpieczenia technicznego.",
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
"3. Licencję pracownika zabezpieczenia technicznego
drugiego stopnia wydaje się osobie, która:
1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 26 ust. 3 pkt 1,
2) posiada:
a) co najmniej wykształcenie średnie, 2-letni staż pracy
w zakresie zabezpieczenia technicznego i ukończyła kurs
pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia
lub uzyskała, w trybie przepisów ustawy z dnia
26 kwietnia 2001 r. o zasadach uznawania nabytych
w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji
do wykonywania zawodów regulowanych, decyzję w sprawie
uznania kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony
zabezpieczenia technicznego z licencją drugiego stopnia,
albo
b) tytuł zawodowy technika lub dyplom ukończenia studiów
na kierunku technicznym, w zakresie specjalności:
informatycznej, elektronicznej, elektrycznej, łączności,
telekomunikacyjnej, mechanicznej lub mechatronicznej
albo stopień specjalizacji zawodowej przyznawany
na podstawie odrębnych przepisów.";
26) art. 30 otrzymuje brzmienie:
"Art. 30. 1. Licencje wydaje, odmawia wydania, zawiesza i
cofa, w formie decyzji administracyjnej, właściwy ze
względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się
lub posiadającej licencję komendant wojewódzki Policji,
a w przypadku osoby nieposiadającej miejsca
zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
Komendant Stołeczny Policji.
2. Licencje wydaje się na czas nieokreślony.
3. Za wydanie licencji pobiera się opłatę stanowiącą
dochód budżetu państwa.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych
określi, w drodze rozporządzenia, wysokość i tryb
wnoszenia opłaty za wydanie licencji pracownika
ochrony, w tym miejsce i czas wnoszenia opłaty, uwzględ
niając relację nie przekraczającą ź wysokości tej
opłaty w stosunku do wysokości opłaty skarbowej za
koncesję na usługi w zakresie ochrony osób i mienia.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w
drodze rozporządzenia:
1) tryb wydawania licencji pracownika ochrony fizycznej
i licencji pracownika zabezpieczenia technicznego
oraz wzór dokumentu stwierdzającego posiadanie
licencji, uwzględniając wymiary, barwę i elementy
graficzne wzoru dokumentu stwierdzającego posiadanie
licencji, a także wzór wniosku o wydanie licencji,
2) tryb i częstotliwość wydawania przez organy Policji
opinii o pracownikach ochrony, uwzględniając konieczność
wydawania opinii w razie wystąpienia okoliczności
uzasadniających zmianę opinii stanowiącej podstawę
wydania licencji.";
27) w art. 31:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Komendant wojewódzki Policji odmawia wydania licencji,
jeżeli osoba nie spełnia warunków, o których mowa w art.
26 ust. 2 i 3, art. 27 ust. 2 i 3, art. 28 ust. 2 i 3,
art. 29 ust. 2 i 3 oraz art. 30 ust. 3.",
b) po ust. 2 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
"3. Komendant wojewódzki Policji, w przypadku cofnięcia
licencji, zatrzymuje dokument stwierdzający dotychczasowe
posiadanie licencji.";
28) art. 33 otrzymuje brzmienie:
"Art. 33. 1. Za egzamin na licencję pracownika ochrony
fizycznej od osoby składającej egzamin pobiera się
opłatę w wysokości zapewniającej pokrycie kosztów
egzaminu, stanowiącą dochód budżetu państwa.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określi, w drodze rozporządzenia, tryb
wnoszenia opłaty, o której mowa w ust. 1, oraz sposób
ustalania jej wysokości, uwzględniając w szczególności
termin jej wnoszenia oraz kalkulację kosztów egzaminów
obejmującą koszty organizacyjno-techniczne tych
egzaminów oraz wynagrodzenia egzaminatorów.";
29) po art. 33 dodaje się art. 33a i 33b w brzmieniu:
"Art. 33a. Członkowie komisji przeprowadzającej egzaminy, o
których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 3 lit. a oraz w art.
27 ust. 3 pkt 2 lit. a, za udział w jej pracach
otrzymują wynagrodzenie w wysokości nieprzekraczającej
50% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z ostatniego
kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej "Monitor Polski".
Art. 33b. 1. Komendant Główny Policji prowadzi rejestr
zawierający:
1) dane osobowe osób:
a) posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej,
b) posiadających licencję pracownika zabezpieczenia
technicznego,
c) ubiegających się o licencje pracownika ochrony fizycznej
lub zabezpieczenia technicznego,
2) informacje o decyzjach i postanowieniach wydanych
w postępowaniu w sprawie licencji pracownika ochrony fizycznej
lub zabezpieczenia technicznego.
2. Dane osób, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. c,
przechowuje się w rejestrze do czasu zakończenia
postępowania o wydanie licencji.
3. Dane osobowe osób, o których mowa w ust. 1 pkt 1,
obejmują:
1) imię i nazwisko,
2) imię ojca i imię matki,
3) datę i miejsce urodzenia,
4) adres zamieszkania,
5) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu
Ewidencji Ludności.
4. Komendant Główny Policji upowszechnia w Biuletynie
Informacji Publicznej, na stronie podmiotowej Komendy
Głównej Policji, wykaz osób posiadających licencję
pracownika ochrony fizycznej lub zabezpieczenia tech
nicznego.
5. Wykaz, o którym mowa w ust. 4, zawiera:
1) imię i nazwisko,
2) rodzaj licencji,
3) numer licencji.";
30) art. 34 i 35 otrzymują brzmienie:
"Art. 34. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz
ministrem właściwym do spraw finansów publicznych
określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres oraz tryb przeprowadzania badań lekarskich
i psychologicznych, którym jest obowiązana poddać się osoba,
ubiegająca się o wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej
pierwszego stopnia oraz zakres, tryb i częstotliwość
przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych, którym
jest obowiązana poddać się osoba posiadająca taką licencję,
2) warunki i tryb:
a) rozpatrywania odwołań od orzeczeń lekarskich i
psychologicznych,
b) kontroli wykonywania badań lekarskich i
psychologicznych, dokumentowania tych badań oraz
wydawania orzeczeń lekarskich,
3) sposób prowadzenia ewidencji lekarzy oraz psychologów
uprawnionych do przeprowadzania badań i wydawania orzeczeń,
o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2,
4) sposób prowadzenia, udostępniania i przechowywania dokumentacji
medycznej związanej z badaniami lekarskimi i psychologicznymi
oraz wzory stosowanych dokumentów,
5)maksymalne stawki opłat za badania lekarskie i psychologiczne
- uwzględniając potrzebę zapewnienia, aby czynności, o
których mowa w art. 3 pkt 1, były wykonywane przez
osoby posiadające odpowiedni stan zdrowia.
2. Opłaty za badania lekarskie i psychologiczne, którym
jest obowiązana poddać się osoba, ubiegająca się o
wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej
pierwszego stopnia oraz badania lekarskie i
psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba
posiadająca taką licencję, ponosi osoba poddana
badaniu, a w odniesieniu do pracowników, pracodawca
zatrudniający tę osobę.
3. Badania lekarskie i psychologiczne, którym jest
obowiązana poddać się osoba, ubiegająca się o wydanie
licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego
stopnia oraz badania lekarskie i psychologiczne, którym
jest obowiązana poddać się osoba posiadająca taką
licencję, w stosunku do pracowników przeprowadza się na
podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę, a
orzeczenie lekarskie wydane na ich podstawie traktuje
się jako orzeczenie, o którym mowa w art. 229 § 4
Kodeksu pracy.
Art. 35. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi,
w drodze rozporządzenia, zakres obowiązujących tematów
egzaminów, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 3 lit. a
oraz w art. 27 ust. 3 pkt 2 lit. a, a także skład
komisji egzaminacyjnej i sposób przeprowadzania egza
minów.
2. Wydając przepisy, o których mowa w ust. 1, należy
uwzględnić różnice wymagań wynikające ze stopnia
licencji, a także dążyć do zapewnienia znajomości
odpowiednich przepisów prawa, psychologii, zasad
udzielania pomocy przedmedycznej, zasad organizacji i
wykonywania ochrony, zasad użycia broni palnej bojowej
i środków przymusu bezpośredniego, zasad samoobrony i
technik interwencyjnych, a także innych umiejętności
niezbędnych do wykonywania zawodu pracownika ochrony.
Należy również zapewnić obiektywny sposób oceny osób
egzaminowanych i profesjonalny skład komisji.";

31) art. 36 otrzymuje brzmienie:
"Art. 36. 1. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony
osób i mienia w granicach chronionych obszarów,
obiektów i urządzeń ma prawo do:
1) ustalania uprawnień do wejścia i przebywania na terenie
chronionych obszarów, obiektów i urządzeń,
2) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości,
w przypadkach:
a) ustalania uprawnień do wejścia i przebywania na
terenie chronionych obszarów, obiektów i urządzeń,
b) gdy osoba popełniła przestępstwo lub wykroczenie
przeciwko dobrom powierzonym ochronie lub inny
czyn wyrządzający szkodę w mieniu,
3) wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu
w przypadku stwierdzenia braku uprawnień do przebywania
na terenie chronionych obszarów, obiektów i urządzeń
albo stwierdzenia zakłócania porządku,
4) dokonywania w obiektach podlegających obowiązkowej ochronie
oraz w zakładach pracy, jeżeli wynika to z regulaminu pracy,
kontroli osobistej, a także przeglądania bagaży, ładunku
w środkach transportu, w celu sprawdzenia, czy mienie
chronione nie jest bezprawnie wynoszone lub wywożone
oraz czy nie są wnoszone lub wwożone przedmioty niebezpieczne,
5) ujęcia osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie
zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla
chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania tych osób
Policji,
6) stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa
w art. 38 ust. 2, w przypadku zagrożenia dóbr powierzonych
ochronie lub w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego
zamachu na pracownika ochrony,
7) użycia broni palnej bojowej - jeżeli środki przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 38 ust. 2, okazały się
niewystarczające lub ich użycie, ze względu na okoliczności
danego zdarzenia, nie jest możliwe - wyłącznie
w następujących przypadkach:
a) w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego
zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony
albo innej osoby,
b) przeciwko osobie, która nie zastosowała się do
wezwania natychmiastowego porzucenia broni lub
innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie
zagrozić może życiu lub zdrowiu pracownika ochrony
albo innej osoby,
c) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie,
przemocą odebrać broń palną bojową pracownikowi
ochrony albo innej osobie uprawnionej do
posiadania takiej broni,
d) w celu odparcia gwałtownego, bezpośredniego i
bezprawnego zamachu na ochraniane osoby, materiały
zawierające informacje stanowiące tajemnicę
państwową, wartości pieniężne oraz inne przedmioty
wartościowe lub niebezpieczne.
2. Użycie broni palnej bojowej powinno następować w
sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie,
przeciwko której użyto broni i nie może zmierzać do
pozbawienia jej życia, a także narażać na
niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia innych osób.
3. Czynności, o których mowa w ust. 1, powinny być
wykonane w sposób możliwie najmniej naruszający dobra
osobiste osoby, w stosunku do której zostały podjęte.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy tryb działań, o których mowa w ust. 1 pkt 1-
5, a także sposób dokumentowania tych czynności,
uwzględniając potrzebę zapewnienia skuteczności
podejmowanych przez pracownika ochrony czynności, a
także potrzebę poszanowania dóbr osobistych oraz
wolności i praw osób, wobec których podejmowane są te
czynności.";
32) art. 37 otrzymuje brzmienie:
"Art. 37. Do pracownika ochrony posiadającego licencję
pracownika ochrony fizycznej, wykonującego zadania
ochrony osób lub mienia poza granicami chronionych
obszarów, obiektów i urządzeń stosuje się przepisy art.
36 ust. 1 pkt 5-7.";
33) w art. 38:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Pracownik ochrony może stosować środki przymusu
bezpośredniego w przypadkach określonych w art. 36 ust. 1
pkt 6 i art. 37 wyłącznie wobec osób uniemożliwiających
wykonanie przez niego zadań określonych w ustawie.",
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
"5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i sposoby użycia środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w ust. 2, uwzględniając w
szczególności czynności pracownika ochrony przed użyciem
środków przymusu bezpośredniego i po ich użyciu, zwłaszcza
w razie śmierci lub pogorszenia stanu zdrowia osoby, wobec
której zastosowano środek przymusu bezpośredniego i sposób
dokumentowania użycia tych środków.",
c) uchyla się ust. 6;
34) art. 39-41 otrzymują brzmienie:
"Art. 39. 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i sposób postępowania pracowników
ochrony przy użyciu broni palnej bojowej, uwzględniając
czynności pracowników ochrony przed użyciem broni
palnej bojowej i po jej użyciu, w szczególności w razie
śmierci lub zranienia osoby, wobec której użyto broni,
tryb zawiadamiania przełożonych o użyciu broni i sposób
dokumentowania użycia broni.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w
drodze rozporządzenia, sposób uzbrojenia
specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych i
warunki przechowywania oraz ewidencjonowania broni i
amunicji, uwzględniając rodzaje broni palnej bojowej i
środków przymusu bezpośredniego składające się na
wyposażenie, wzory dokumentów związanych z
przechowywaniem broni oraz konieczność uniemożliwienia
dostępu do broni i amunicji osobom nieuprawnionym.
Art. 40. 1. Kierownik jednostki lub przedsiębiorca, który
uzyskał koncesję na wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia
wyposaża pracownika ochrony fizycznej, stosownie do
realizowanych przez niego zadań, w środki przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 38 ust. 2 pkt 2-
6, oraz w broń palną bojową.
2. Pracownik ochrony nosi, z zastrzeżeniem art. 41,
przydzieloną broń palną bojową tylko będąc w
umundurowaniu lub ubiorze używanym przez
specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do pracowników
ochrony wykonujących zadania ochrony osób.
Art. 41. Pracownik ochrony nie może nosić przy sobie broni
palnej bojowej, jeżeli wykonuje zadania pracownika służby
porządkowej w rozumieniu ustawy z dnia 22 sierpnia 1997
r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2001 r. Nr
120, poz. 1298, Nr 123, poz. 1353, z 2002 r. Nr 25, poz.
253, z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 oraz z 2004 r. Nr 187,
poz. 1922).";
35) tytuł rozdziału 7 otrzymuje brzmienie:

"Rozdział 7

Nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi
oraz stanem ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających
obowiązkowej ochronie";

36) art. 43 otrzymuje brzmienie:
"Art. 43. 1. Komendant Główny Policji sprawuje nadzór nad
działalnością specjalistycznych uzbrojonych formacji
ochronnych oraz stanem ochrony obszarów, obiektów i
urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, z
zastrzeżeniem art. 44, w zakresie:
1) zasad i sposobów realizacji zadań ochrony osób i
mienia,
2) posiadania przez pracowników ochrony niezbędnych
kwalifikacji i uprawnień,
3) sposobu zabezpieczenia i ewidencjonowania broni i
amunicji,
4) sposobów użycia przez pracowników tych formacji
środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej
bojowej.
2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, polega na:
1) wstępie na teren chronionych obszarów, obiektów
i urządzeń oraz żądaniu wyjaśnień i udostępniania
bądź wglądu w dokumentację opisującą organizację
i przebieg ochrony,
2) wstępie na teren siedziby przedsiębiorcy wykonującego
działalność w zakresie usług ochrony osób i mienia,
w takich dniach i godzinach, w jakich jest wykonywana
lub powinna być wykonywana działalność, oraz żądaniu
wyjaśnień i udostępniania bądź wglądu w dokumentację
związaną z realizacją usług wykonywanych przez
specjalistyczną uzbrojoną formację ochronną,
3) kontroli organizacji i sposobu działania oraz współpracy
z innymi formacjami i służbami,
4) kontroli wyposażenia w środki przymusu bezpośredniego,
broń palną bojową, amunicję oraz sposobu ich zabezpieczenia
i ewidencjonowania,
5) kontroli realizacji planu ochrony obszaru, obiektu
lub urządzenia podlegającego obowiązkowej ochronie
albo innego obszaru, obiektu lub urządzenia chronionego
przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne,
6) wydawaniu pisemnych zaleceń mających na celu usunięcie
stwierdzonych nieprawidłowości i dostosowaniu działalności
specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej do przepisów
prawa.
3. W przypadku stwierdzenia podczas kontroli uchybień i
nieprawidłowości, do ich usunięcia, w terminie
określonym w zaleceniu, jest obowiązany:
1) kierownik jednostki, w skład której wchodzą obszary,
obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie,
2) przedsiębiorca, który uzyskał koncesję na wykonywanie
działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia,
posiadający pozwolenie na broń na okaziciela.";
37) w art. 44 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia,
warunki i sposób ochrony terenów jednostek organizacyjnych
podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego
nadzorowanych, chronionych przez specjalistyczne uzbrojone
formacje ochronne, uwzględniając w szczególności osoby
uprawnione do zaangażowania przedsiębiorcy do ochrony, zakres
umowy na wykonywanie usług ochrony i sposób jej realizacji
oraz potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa terenów tych
jednostek.";
38) art. 45 otrzymuje brzmienie:
"Art. 45. Przepisy art. 43 i 44 nie naruszają uprawnień
właściwych ministrów, kierowników urzędów centralnych w
zakresie sprawowania przez nich nadzoru nad
działalnością wewnętrznych służb ochrony oraz
pracowników przedsiębiorców świadczących usługi ochrony
osób i mienia w podległych lub nadzorowanych jednostkach
organizacyjnych.";
39) w art. 46 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wzór i szczegółowy tryb wydawania upoważnień do kontroli
oraz wykonywania czynności, o których mowa w art. 43 ust. 2,
uwzględniając w szczególności osoby uprawnione do składania
wniosków o wydanie upoważnienia i osoby uprawnione
do wykonywania kontroli, okres na jaki wydawane jest
upoważnienie i sposób ewidencji wydanych upoważnień,
2) sposób i tryb przeprowadzania kontroli oraz sposób
dokumentowania kontroli, uwzględniając potrzebę zapewnienia
sprawnego przebiegu kontroli.";
40) art. 47 otrzymuje brzmienie:
"Art. 47. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w
drodze rozporządzenia, warunki, zakres i tryb współpracy
specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych z
Policją, Strażą Graniczną, jednostkami ochrony
przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi
(miejskimi), uwzględniając osoby i organy uprawnione do
podejmowania współpracy oraz potrzebę zapewnienia
sprawnego przebiegu tej współpracy.";
41) art. 49 i 50 otrzymują brzmienie:
"Art. 49. Kto wykonuje działalność gospodarczą w zakresie usług
ochrony osób i mienia bez wymaganej koncesji, podlega
grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.
Art. 50. Pracownik ochrony, który przy wykonywaniu zadań
przekroczył uprawnienia lub nie dopełnił obowiązku,
naruszając w ten sposób dobro osobiste człowieka,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 5.";
42) po art. 50 dodaje się art. 50a w brzmieniu:
"Art. 50a. 1. Kto, wykonując działalność gospodarczą w zakresie
usług ochrony osób i mienia na podstawie koncesji,
zatrudnia do wykonywania bezpośredniej ochrony
fizycznej lub zabezpieczenia technicznego osobę
nieposiadającą wymaganej licencji, podlega grzywnie,
karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do roku.
2. Tej samej karze podlega, kto nie posiadając
licencji wykonuje czynności wymagające takiej
licencji.".

Art. 2. W ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2002 r.
Nr 7, poz. 58, z późn. zm.)[2] w art. 1 w ust. 2 po pkt 5 dodaje się pkt 5a w
brzmieniu:
"5a) wzmacnianie obowiązkowych transportów wartości pieniężnych w
zakresie określonym w odrębnych przepisach,".

Art. 3. W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym
(Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515, z późn. zm.)[3] po art. 129a dodaje się
art. 129b w brzmieniu:
"Art. 129b. 1. Pojazdy specjalne (bankowozy) transportujące
wartości pieniężne mogą być zwolnione z kontroli ruchu
drogowego na podstawie przepustki wydawanej przez
Komendanta Głównego Policji.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w
drodze rozporządzenia, wzór i tryb wydawania przez
Komendanta Głównego Policji przepustek, o których mowa
w ust. 1, oraz warunki posługiwania się tymi
przepustkami, uwzględniając konieczność zapewnienia
należytego poziomu bezpieczeństwa chronionych wartości
pieniężnych.".

Art. 4. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim
(Dz. U. z 2005 r. Nr 1, poz. 2) w art. 11 w ust. 5 uchyla się pkt 1.

Art. 5. 1. Do spraw wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia w
życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
2. Osoba, która na podstawie dotychczasowych przepisów uzyskała
licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia, zachowuje prawo do
wykonywania czynności zastrzeżonych w niniejszej ustawie dla pracownika
ochrony fizycznej posiadającego licencję drugiego stopnia, a prawo do
wykonywania czynności zastrzeżonych dla pracownika ochrony fizycznej
posiadającego licencję pierwszego stopnia - do upływu ważności badań
lekarskich uprawniających do posiadania licencji.
3. Osobie, która na podstawie dotychczasowych przepisów uzyskała
licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia i spełnia wymagania, o
których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2, wydaje się, na jej wniosek, licencję
pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia.
4. Za wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego
stopnia w trybie, o którym mowa w ust. 3, nie pobiera się opłaty.

Art. 6. Akty wykonawcze wydane na podstawie upoważnień ustawowych
zmienianych ustawą, zachowują moc do czasu ich zastąpienia przez akty
wykonawcze wydane na podstawie upoważnień ustawowych, w brzmieniu nadanym
niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż rok od dnia wejścia w życie ustawy.

Art. 7. Ogłoszenie tekstu jednolitego ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r.
o ochronie osób i mienia nastąpi w terminie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia
niniejszej ustawy.

Art. 8. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia
ogłoszenia.

U Z A S A D N I E N I E

Przedmiotowa nowelizacja stanowi wynik konfrontacji pierwszej, na gruncie prawa
polskiego, ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia z doświad
czeniami ponad sześcioletniego praktycznego jej stosowania.
Niektóre regulacje zawarte w niej okazały się nie dość precyzyjne, a w innych
przypadkach praktyka wskazała na konieczność ich zmiany.
- W związku z treścią art. 36 ust. 1 i art. 37 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r.
o ochronie osób i mienia dotyczących uprawnień pracowników ochrony do
stosowania środków przymusu bezpośredniego, broni palnej bojowej i wykonywania
innych czynności związanych z ochroną, których zakres został zróżnicowany w
zależności od granic terenu, na którym czynności te są wykonywane - zachodzi
konieczność zdefiniowania pojęcia "granic chronionych obszarów i obiektów".
Doprecyzowano także definicje pojęć "kierownik jednostki", "transport
podlegający obowiązkowej ochronie", "ochrona mienia" i "pracownik ochrony".
- Zmiana w art. 3 ust. 1 lit. c polega na rozszerzeniu pojęcia konwoju
o materiały zawierające informacje niejawne.
- Dodanie nowego ust. 7 w art. 5 ma na celu usunięcie problemów Policji w
realizacji jej obowiązków ustawowych. Obecnie ustawa z dnia 22 sierpnia 1997
r. nie daje komendantowi wojewódzkiemu Policji prawa do sprawdzenia, czy
przedłożony do uzgodnienia plan ochrony, o którym mowa w art. 7 ustawy,
faktycznie dotyczy jednostek objętych ochroną obowiązkową, tj. wpisanych do
ewidencji. Brak jest bowiem wymogu dołączenia do tego planu kopii lub odpisu
decyzji administracyjnej o wpisie do ewidencji. Należy ponadto dodać, że w
art. 48 ustawodawca penalizuje brak działań określonych w art. 5 ust. 1.
Ściganie tego przestępstwa bez dostępu do informacji o tym, jakie obiekty,
obszary lub urządzenia podlegają obowiązkowi ochrony, napotkałoby trudności.
- Nowelizacja art. 6 ustawy ma na celu usprawnienie procesu zatwierdzania przez
Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji regulaminów ogólnych warunków
wykonywania ochrony obszarów, obiektów i urządzeń dla jednostek
organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Prezesa
Narodowego Banku Polskiego, Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji oraz
zainteresowanych ministrów lub kierowników urzędów centralnych.
- Zmiany wprowadzone do przepisu art. 7 mają na celu zapobiegać samowolnym
zmianom w organizacji ochrony, a także umożliwić Policji wpływanie na
wcześniej uzgodniony plan, w przypadku wystąpienia zagrożeń nie przewidywanych
w planie lub gdy przyjęte przedsięwzięcia okazały się nieskuteczne.
- Zmieniono brzmienie ust. 2 w art. 8. Koncesje na wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia uzyskać może przedsiębiorca, a
nie wewnętrzne służby ochrony. W takim przypadku do przedsiębiorcy stosuje się
przepisy ustawy.
- Usunięto ust. 3 w art. 11. Wskazanie organu II instancji rozpatrującego
odwołania od decyzji w sprawie wydania lub cofnięcia zezwolenia na utworzenie
lub działanie wewnętrznej służby ochrony jest zbędne ze względu na ure
gulowanie powyższej kwestii w przepisach Kodeksu postępowania admi
nistracyjnego.
- Przepis art. 15 ust. 2 wynika z potrzeby wyraźnego wyłączenia z zakresu
koncesjonowania usług powszechnych. Reglamentacja tej działalności nie ma
uzasadnienia merytorycznego. Zmiana ust. 2 jest konieczna przede wszystkim ze
względu na potrzebę stworzenia podstaw do zwolnienia z reglamentacji już
wcześniej zwolnionych z koncesjonowania usług związanych z przechowaniem, np.
prowadzenie parkingów i szatni. Uregulowanie to istniało w przepisach wydanych
do nieobowiązującej już ustawy z 1988 r. o działalności gospodarczej.
- Proponowane brzmienie art. 17 eliminuje zasadę, że w przypadku przedsiębiorcy,
który jest osobą fizyczną, działalność nie może być prowadzona przez
pełnomocnika przedsiębiorcy. Ta regulacja stwarzała podstawę do zarzutu
niezgodności z art. 32 ust. 2 Konstytucji RP.
Uzupełniono ustawę o przepis określający, co powinien zawierać wniosek o
udzielenie koncesji, określono wymagane dokumenty przy składaniu wniosku oraz
proponuje się delegację do wydania rozporządzenia określającego wzór wniosku.
Standardowy wniosek wyeliminuje długotrwałą procedurę uzupełniania informacji
niezbędnych do sprawnego prowadzenia postępowania o udzielenie koncesji.
- Zmiany w brzmieniu art. 19 i 20 mają na celu doprecyzowanie już obecnie
istniejących obowiązków przedsiębiorcy.
- Zmiana przepisu art. 23 przyznająca ministrowi właściwemu do spraw
wewnętrznych możliwość upoważnienia, oprócz Komendanta Głównego Policji, także
komendantów wojewódzkich Policji do przeprowadzenia kontroli działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, ma na celu - z jednej
strony uproszczenie dotychczasowej procedury, związanej z upoważnieniami, a z
drugiej strony - odciążenie Komendanta Głównego Policji od formalistycznych
czynności. Należy mieć na uwadze, że kontrole wykonywane są głównie przez
funkcjonariuszy komend wojewódzkich Policji oraz organ koncesyjny.
- Zmiana w art. 25 polegająca na dodaniu ust. 4 uzupełnia dotychczasowe
regulacje. Przepis ten określa warunki, jakie powinien spełniać pracownik
ochrony wykonujący zadania ochrony w zakresie niewymagającym licencji.
Ze względu na specyfikę działalności w zakresie ochrony, np. osób i mienia,
pracownik ochrony - niezależnie od rodzaju wykonywanych czynności - powinien
być osobą przede wszystkim nie karaną za przestępstwa popełnione z winy
umyślnej i umyślne przestępstwa skarbowe, mającą pełną zdolność do czynności
prawnych.
- Przepisem art. 26 ust. 1 pkt 7 rozszerza się obowiązek posiadania licencji
pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia na pracowników ochrony
wykonujących zadania w obiektach użyteczności publicznej, tam gdzie mają oni
bezpośredni kontakt ze sferą działania dotyczącą dóbr chronionych człowieka.
Wyższy poziom wymagań profesjonalnych usunie, choćby częściowo, przypadki
naruszania dóbr chronionych. W ust. 3 proponuje się zmiany korygujące
właściwość organów Policji i wariant postępowania w przypadku dotyczącym
obywatela innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
- Nowe brzmienie art. 26 ust. 3 pkt 3 oraz art. 27 ust. 3 pkt 2 wiąże się z
wprowadzeniem obowiązku złożenia egzaminu na licencję pracownika ochrony
fizycznej pierwszego i drugiego stopnia przed komisją egzaminacyjną przez
wszystkie uprawnione osoby, z wyłączeniem osób, które legitymują się tytułem
zawodowym ochrony fizycznej osób i mienia lub dyplomem albo świadectwem szkoły
wyższej w zakresie ochrony fizycznej osób i mienia. Proponowane rozwiązanie ma
na celu jednakowe traktowanie wszystkich ubiegających się o licencje
pracownika ochrony fizycznej. Znosi się również obowiązek ukończenia kursu,
pozostawiając sposób przygotowania się do egzaminu wyborowi osoby ubiegającej
się o licencję. W związku z wejściem do Unii Europejskiej wskazuje się również
na nową kategorię osób mogących otrzymać licencje, a mianowicie takie osoby,
które w trybie odrębnych przepisów uzyskały decyzję w sprawie uznania
kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony. Chodzi tu o ustawę z dnia 26
kwietnia 2001 r. o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii
Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych.
- Proponowane nowe brzmienie art. 27 ust. 1 wyłącza wykonywanie przez posiadaczy
licencji drugiego stopnia ochrony fizycznej czynności, do których uprawniony
jest posiadacz licencji pierwszego stopnia. Rozdzielenie tych uprawnień
uzasadnia fakt, że posiadacz licencji drugiego stopnia uprawniony jest głównie
do kierowania lub planowania (dyrektor, kierownik lub właściciel firmy) i w
tym przypadku nie musi spełniać warunków fizycznych, wymaganych dla osób
ubiegających się o uzyskanie licencji pierwszego stopnia.
Powyższa zmiana pozwoli na wyeliminowanie trudności z jakimi borykają się
osoby ubiegające się o licencje drugiego stopnia związane z bardzo specy
ficznymi testami, np. w zakresie sztuki samoobrony.
Jednocześnie zauważyć należy, że nie wyklucza się możliwości uzyskania przez
te osoby licencji pierwszego stopnia.
W proponowanym brzmieniu art. 28 i 29 nowelizowanej ustawy rozwija się
specjalności zawodowe dające tytuł do ubiegania się o licencję pracownika
zabezpieczenia technicznego pierwszego i drugiego stopnia. W związku z
przystąpieniem Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej wskazuje się
również nową kategorię osób mogących otrzymać licencje, a mianowicie takie
osoby, które w trybie odrębnych przepisów uzyskały decyzję w sprawie uznania
kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony. Podobnie jak w przypadku licencji
pracownika ochrony fizycznej chodzi tu o ustawę z dnia 26 kwietnia 2001 r. o
zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej
kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych.
- Art. 30 uzupełniono przez określenie organu właściwego do wydania licencji
osobie niemającej miejsca zamieszkania na terytorium RP; wprowadzono także
obowiązek poddania się badaniom i przedstawiania orzeczeń organom wydającym
licencje.
- Propozycja nowego brzmienia art. 33 oznaczałaby likwidację istotnej dolegli
wości dla osoby, która posiada licencję, a z jakichś powodów nie może lub nie
chce tej działalności wykonywać. Pozostaje to w zgodności z zasadą ochrony
praw nabytych. Nowy art. 33 ustala obowiązek opłaty za egzamin i zawiera
delegację w zakresie jej ustalenia. Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o
ochronie osób i mienia nie stanowi bowiem o odpłatności za egzamin na licencję
pracownika ochrony. Tymczasem egzamin taki jest, zwłaszcza w części
praktycznej, najbardziej kosztownym elementem postępowania administracyjnego w
sprawie wydania licencji pracownika ochrony.
Zasadnym jest zatem wprowadzenie, przez nadanie nowego brzmienia art. 33,
podstawy prawnej dla odrębnej opłaty pokrywającej koszty egzaminu.
Wprowadza się również przepis ustanawiający prawo członków komisji
egzaminacyjnej do wynagrodzenia za udział w pracach komisji.
- Projekt nakłada na Komendanta Głównego Policji obowiązek prowadzenia rejestru
zawierającego dane osobowe oraz informacje o decyzjach i postanowieniach
wydanych w postępowaniu w sprawie licencji pracownika ochrony fizycznej lub
zabezpieczenia technicznego. Ponadto Komendant upowszechniał będzie wykaz osób
posiadających ww. licencje. Powyższe pozwoli na sprawdzanie przez
zainteresowane osoby, czy pracownik ochrony jest pracownikiem licencjonowanym,
co ma szczególne znaczenie w kontekście treści art. 50a.
- Odnośnie do art. 34 należy wyjaśnić, że w toku prac nad rozporządzeniem
Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 23 marca 1999 r. w sprawie badań
lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się o wydanie licencji i
posiadających licencje pracownika ochrony fizycznej (Dz. U. Nr 30, poz. 299)
uznano, że delegacja do wydania ww. aktu prawnego została zakreślona zbyt
wąsko. W szczególności zabrakło w niej umocowania do uregulowania kwestii
odwołań od orzeczeń lekarskich. Niniejsza nowelizacja eliminuje ww. braki.
Ponadto w art. 34 wprowadzono nowy ust. 3, mający na uwadze eliminację
powtarzania badań wymaganych niniejszą ustawą oraz wynikających z Kodeksu
pracy. Badania związane z posiadaniem licencji traktuje się jako orzeczenia, o
których mowa w art. 229 Kodeksu pracy.
- W związku z potrzebą zagwarantowania sposobów do realizacji zadań ochrony osób
i mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów rozszerza się katalog
uprawnień pracowników ochrony, określony w art. 36 ustawy, o uprawnienie do
dokonywania kontroli osobistej oraz przeglądania bagaży i ładunku w środkach
transportu w celu sprawdzenia, czy mienie chronione nie jest bezprawnie
wynoszone lub wywożone oraz czy nie są wnoszone lub wwożone materiały
niebezpieczne.
Ponadto w art. 36 proponuje się uchylenie ust. 3, który stanowi zakaz użycia
broni palnej w stosunku do kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd
wskazuje na wiek do 13 lat, osób w podeszłym wieku oraz o widocznej
niepełnosprawności, działającego nawet w sytuacji, gdy osoby te będą usiłowały
pozbawić życia pracownika ochrony albo inną osobę. Konstruowanie takiego
ograniczenia nie wydaje się celowe w kontekście brzmienia art. 36 ust. 1 pkt 5
i ust. 2 ustawy, wskazujących szczególne przypadki, w których pracownicy
ochrony mogą użyć broni palnej i określających zasady ochrony życia i zdrowia
tych osób. Analogiczne uzasadnienie dotyczy skreślenia ust. 4 w art. 38, w
kontekście treści ust. 3 tego artykułu.
- Przez zmianę dotychczasowego art. 37 przyznaje się pracownikowi ochrony prawo
do stosowania ograniczonego katalogu środków przymusu bezpośredniego, także
poza granicami chronionych obszarów i obiektów.
- W art. 36 i art. 39 ust. 1 wprowadzono określenie "broń palna bojowa" w
miejsce "broni palnej", dostosowując tym samym nazewnictwo do używanego w
ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52,
poz. 525).
- W art. 38 ust. 2 uściślono delegację ustawową, uwzględniając działania
pracownika po użyciu broni lub środków przymusu bezpośredniego.
Dla doprecyzowania pojęć zmieniono również delegacje w art. 39.
- Proponowane nowe brzmienie art. 40 wprowadza zasadę wyposażania pracowników
ochrony w broń i środki przymusu bezpośredniego przez przedsiębiorcę.
Wyeliminuje to obecną nieuregulowaną praktykę różnych form własności i
dysponowania tymi środkami poza czasem wykonywania zadań przez pracownika
ochrony. Usunie to, przynajmniej w dużej części, zagrożenia mogące mieć
miejsce w obecnym stanie prawnym (m.in. wypadki w domu, zagrożenie dla
członków rodziny).
- Nowy art. 43 precyzyjniej od dotychczas obowiązującego określa zasady nadzoru
Komendanta Głównego Policji nad działalnością specjalistycznych uzbrojonych
formacji ochronnych i stanem ochrony obszarów obligatoryjnie chronionych.
- W art. 41 wprowadzono zakaz noszenia broni palnej przy wykonywaniu ochrony
imprez masowych.
- Przepis art. 47 jest uściśleniem upoważnienia ustawowego do tej pory
istniejącego w ustawie, a dotyczącego współpracy formacji ochronnych z
instytucjami państwowymi.
- Po art. 50 dodaje się art. 50a wprowadzający sankcję karną za zatrudnianie
osób bez wymaganej licencji do wykonywania zadań ochrony osób i mienia takiej
licencji wymagających oraz wobec osób, które nie posiadając licencji wykonują
takie czynności. Powyższe jest związane z obowiązkami ustawowymi i ma na celu
zdyscyplinowanie przedsiębiorców i pracowników ochrony do przestrzegania
przepisów ustawy o ochronie osób i mienia w zakresie dotyczącym kwalifikacji
pracowników ochrony do wykonywania zadań określonych w tej ustawie. Ma to
związek z poziomem ochrony przed naruszeniem dóbr osobistych w trakcie
czynności ochrony.
- W art. 2 proponuje się, aby osoby, które na podstawie dotychczasowych
przepisów uzyskały licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia,
zachowały prawo do wykonywania czynności zastrzeżonych w niniejszej ustawie
dla pracownika ochrony fizycznej posiadającego licencję drugiego stopnia, a
pierwszego stopnia - do upływu ważności badań lekarskich uprawniających do
posiadania licencji. Osobom, które na podstawie dotychczasowych przepisów
uzyskały licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia i spełniają
wymagania ustawowe wydawane byłyby nieodpłatnie, na ich wniosek, licencje
pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia.
- Proponuje się, aby akty wykonawcze, wydane na podstawie upoważnień ustawowych
zmienianych projektowaną ustawą, zachowały moc do czasu ich zastąpienia przez
akty wykonawcze wydane na podstawie upoważnień ustawowych, w brzmieniu nadanym
tą ustawą, nie dłużej jednak niż 1 rok.

OCENA SKUTKÓW REGULACJI (OSR)

1.Podmioty, na które oddziałuje projektowana ustawa
Projekt ma wpływ na:
1) osoby, które są pracownikami ochrony lub chcą uzyskać kwalifikacje do
wykonywania ww. zawodu,
2) przedsiębiorców tworzących wewnętrzne służby ochrony i zarządzających
obszarami, obiektami i urządzeniami podlegającymi obowiązkowej ochronie,
3) przedsiębiorców, którzy uzyskali lub ubiegają się o uzyskanie koncesji na
wykonywanie działalności gospodarczej o ochronie osób i mienia,
4) organy administracji rządowej: koncesyjne oraz biorące udział w procesie
wydawania licencji pracownika ochrony i uzyskiwania kwalifikacji koniecznych
do uzyskania tych licencji.
2.Konsultacje społeczne
Projekt był konsultowany z Polską Izbą Gospodarczą Ochrony Osób i Mienia,
Dolnośląskim Związkiem Pracodawców Firm i Agencji Ochrony Osób, Mienia i Usług
Detektywistycznych, Ogólnopolskim Pracowniczym Związkiem Zawodowym
Konfederacji Pracy, Polskim Stowarzyszeniem Ochrony Osób, Mienia i Usług
Detektywistycznych, Polskim Związkiem Pracodawców "Ochrona", Ogólnopolskim
Stowarzyszeniem Producentów, Projektantów i Instalatorów Systemów Alarmowych
"Polalarm", Ośrodkiem Kształcenia Policealnego O’Chikara, Federacją
Konsumentów, Polską Izbą Systemów Alarmowych, Polskim Związkiem Firm Ochrony
oraz Unią Polskich Organizacji Branży Ochrony, a także Związkiem Banków
Polskich.
W wyniku wymiany poglądów z podmiotami społecznymi, w tym w trakcie
konferencji uzgodnieniowej zorganizowanej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i
Administracji, w większości przypadków wypracowano wspólne stanowiska, w tym
m.in. dotyczące projektowanych uregulowań odnoszących się do wymaganych
kwalifikacji osób ubiegających się o licencję pracownika zabezpieczenia
technicznego oraz zakresu czynności, do których wykonywania uprawnia licencja
drugiego stopnia.
Nie uwzględniono natomiast postulatu powołania w drodze przedmiotowej
nowelizacji instytucji rzeczoznawcy (eksperta) ochrony osób i mienia o spe
cjalności fizycznej lub technicznej ochrony, którego kwalifikacje byłyby
potwierdzone dyplomem nadawanym przez branżową organizację samorządu
zawodowego lub gospodarczego. Według propozycji osoby te miałyby być wpisane
do rejestru osób uprawnionych do wykonywania zadań opiniodawczych prowadzonego
przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Osoby takie m.in.
opiniowałyby plany ochrony, przed przekazaniem ich Policji do uzgodnienia.
Propozycja powyższa wykracza poza zakres ustawy o ochronie osób i mienia, w
której pojęcie rzeczoznawcy lub eksperta ochrony nie występuje. Instytucja
taka nie wiąże się bowiem z regulacją odnoszącą się do określonej sfery
koncesjonowanej działalności gospodarczej. Nowelizowana ustawa ogranicza się
bowiem do ustanowienia wyjątków od zasady swobody działalności gospodarczej.
Przedmiotowy postulat może być natomiast przedmiotem odrębnej inicjatywy
ustawodawczej.
Nie przychylono się do propozycji wykreślenia fakultatywnej przesłanki odmowy
udzielenia przedsiębiorcy koncesji ze względu na zagrożenie dóbr osobistych
obywateli. Pominięcie tej negatywnej przesłanki spowodowałoby konieczność
udzielania koncesji przedsiębiorcom wprawdzie nie karanym, ale przeciwko
którym prowadzone jest postępowanie karne albo które dopuściły się czynu
karalnego ściganego na wniosek.
Ponadto nie uwzględniono propozycji wprowadzenia - w przypadku cofania
koncesji - obligatoryjnego, w miejsce fakultatywnego, zasięgania opinii
organizacji pracodawców i przedsiębiorców o przedsiębiorcy będącym członkiem
takiej organizacji. Przepis taki nie miałby wpływu na ostateczną decyzję
organu, a przedłużałby postępowanie, np. w sytuacji, gdy wydano orzeczenie
sądowe o zakazie wykonywania działalności.
Nie przychylono się również do uwagi dotyczącej skreślenia przepisu karnego
zawartego w art. 50a, penalizującego sytuację, w której przedsiębiorca
zatrudnia do wykonywania zadań ochrony wymagających licencji pracowników nie
licencjonowanych. Wprowadzenie w ustawie ww. obowiązku powinno zostać
uzupełnione o wskazanie sankcji za jego niedopełnienie.
Nie uwzględniono również propozycji zmiany art. 50 ustawy w części dotyczącej
wysokości kary pozbawienia wolności do lat 5 na karę do lat 3, w przypadku gdy
pracownik ochrony, który przy wykonywaniu zadań przekroczył uprawnienia lub
nie dopełnił obowiązku i naruszył w ten sposób dobro osobiste obywatela. Dobro
osobiste człowieka (często życie i zdrowie) podlega restryktywnej ochronie
prawnej. Naruszenie dobra osobistego musi zatem skutkować zdecydowaną
odpowiedzią właściwych organów, które muszą mieć skuteczne instrumenty
reagowania na naruszenie prawa w tym zakresie.
Zgłaszane w trakcie prac nad projektem ustawy propozycje zmiany brzmienia
przepisu art. 2 pkt 5, dotyczącego definicji ochrony mienia, przez
rozszerzenie tej definicji o szkody będące następstwem zdarzeń losowych albo o
szkody będące następstwem innych niż przestępstwa lub wykroczenia czynów
wyrządzających szkodę tym dobrom nie zostały w przedłożonym projekcie
uwzględnione. Rozszerzenie definicji ochrony mienia o zdarzenia losowe
powodowałoby objęcie koncesjonowaniem działalności w zakresie ochrony
przeciwpożarowej, ochrony przed powodziami, uderzeniami piorunów itp.
działaniem sił przyrody. Również włączenie do definicji szkody w mieniu
powstałej w inny sposób niż działania przestępcze czy stanowiące wykroczenia,
powodowałoby objęcie szkodą każdego przypadku szkody w rozumieniu Kodeksu
cywilnego, a więc nie mającej związku z działaniami przestępczymi lub wykro
czeniowymi. Tak szeroka definicja powodowałaby konieczność daleko idących
zmian, np. w zakresie uprawnień pracowników ochrony w sytuacjach, w których
mogą powstać szkody cywilne. Zmieniłoby to zakres przedmiotowy ustawy
niezgodnie z intencją projektodawcy.
Podnoszono również zasadność zamieszczania w koncesji imienia i nazwiska osoby
uprawnionej albo wchodzącej w skład organu uprawnionego do reprezentowania
przedsiębiorcy, pełnomocnika, w przypadku gdy został ustanowiony do kierowania
działalnością objętą koncesją oraz wskazanie osoby lub osób posiadających
licencję pracownika ochrony drugiego stopnia z określeniem zakresu oraz numeru
licencji. Uwaga podyktowana była względami technicznymi, aby przeciwdziałać
konieczności legitymowania się (np. w przetargach) kilkoma decyzjami zmienia
jącymi koncesję, ponieważ dość częste zmiany osobowe w reprezentacji spółek
wymuszają konieczność zmiany danych objętych koncesją.
Aby wyjść naprzeciw takim uwagom, organ koncesyjny przyjmie praktykę, że dane,
o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy, a dotyczące pełnomocników oraz
członków zarządu i prokurentów będą zamieszczane na karcie 2 koncesji i tylko
ona będzie podlegała wymianie (będąc zawsze tekstem jednolitym obejmującym
wszystkie zmiany), zaś karta 1 koncesji, w przypadku zmian, o których wyżej,
nie będzie podlegała zmianom.
Nie uwzględniono propozycji Polskiego Związku Pracodawców "Ochrona"
dotyczących zmiany art. 7 ustawy.
Charakter proponowanej zmiany ograniczał się do zastąpienia wyrazów "stan
etatowy" wyrazami "rodzaje i czas trwania posterunków ochronnych". Przez "stan
etatowy" należy rozumieć liczbę pracowników ochrony przewidywaną do realizacji
planów ochrony i jest to informacja istotna z punktu widzenia wskazania
formacji ochronnej. Do wykonania tych samych zadań przez wewnętrzne służby
ochrony trzeba przewidzieć większy stan etatowy pracowników ochrony, niż gdy
zadania będą wykonywane, w ramach usługi, przez koncesjonowany podmiot.
Sześcioletnia ukształtowana praktyka związana z planami ochrony, informacje na
temat "rodzaju i czasu trwania posterunków" umiejscawia w części opisującej
"zasady organizacji i wykonywania ochrony jednostki".
Przyjęcie natomiast propozycji, aby o zmianach w organizacji ochrony kierownik
jednostki niezwłocznie zawiadamiał pisemnie właściwego komendanta woje
wódzkiego Policji, który następnie mógłby zdecydować o konieczności uzgod
nienia tych zmian, niesie poważne ryzyko czasowego osłabienia ochrony
jednostki. Przykładowo może zaistnieć sytuacja, w której kierownik jednostki,
w ramach obniżenia kosztów, nie bacząc na stan bezpieczeństwa, uznał za
stosowne zredukowanie stanu etatowego pracowników ochrony i zwolnił tych
pracowników. Jeżeli post factum powiadomi o tym komendanta wojewódzkiego
Policji, to do czasu podjęcia przez organ Policji prawem przewidzianych
kroków, np. poinformowania kierownika jednostki o konieczności uzgodnienia
tych zmian lub wszczęcia postępowania administracyjnego o odmowie uzgodnienia
planu, sankcjonowane byłoby obniżenie poziomu ochrony.
3.Wpływ projektowanej regulacji na sektor finansów publicznych (budżet
państwa i budżety jednostek samorządu terytorialnego)
Rozwiązania zawarte w projektowanym akcie prawnym nie spowodują ujemnych
skutków finansowych dla budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu
terytorialnego.
W związku wejściem w życie znowelizowanej ustawy o ochronie osób i mienia
wpływy do budżetu państwa należałoby natomiast szacować na kwotę 4,8 mln zł.
Projekt ustawy, w odróżnieniu do obowiązującego aktu prawnego, wprowadza dwa
tytuły do wnoszenia przez osoby ubiegające się o uzyskanie kwalifikacji do
wykonywania zadań ochrony osób i mienia opłat do budżetu państwa. Są to opłaty
związane z licencjami pracownika ochrony, tzn. opłata za wydanie licencji i
opłata za egzamin.
Można przyjąć, że rocznie ok. 12 000 osób otrzymuje licencję pracownika
ochrony (dane z 2003 r.), a zatem wpływ do budżetu państwa z tego tytułu
będzie wynosił ok. 1,8 mln zł. Do egzaminu na licencję pracownika ochrony
fizycznej przystępuje rocznie ok. 20 000 osób (w tym osoby zdające egzaminy
poprawkowe). Koszt przeprowadzenia egzaminu można oszacować na kwotę 150 zł od
osoby. Zatem wpływy do budżetu państwa z tytułu opłat za przystąpienie do
egzaminu można oszacować na kwotę 3 mln zł.
4.Wpływ projektowanej regulacji na rynek pracy, konkurencyjność wewnętrzną i
zewnętrzną gospodarki oraz sytuację i rozwój regionów
Charakteryzując i oceniając przewidywane skutki związane z wejściem w życie
ustawy należy stwierdzić, że nie spowoduje ona zasadniczych zmian na rynku
pracy. Przewidywania takie wynikają z tego, że pomimo rozszerzenia, na
zasadzie art. 26 ust. 1 pkt 7, zakresu usług ochrony, których wykonywanie
przez pracowników wiązać się będzie z posiadaniem przez nich kwalifikacji
wynikających z licencji, to przy istnieniu obecnie około 110 tys. pracowników
posiadających już licencje (a proces szkolenia pracowników jest
kontynuowany), pracodawcy mogą kierować pracowników z licencjami do
wykonywania zadań w miejscach użyteczności publicznej ze stanowisk pracy,
przy których nie wymagane są licencje. Uzasadnieniem rozszerzenia wymagań
jest potrzeba zwiększenia bezpieczeństwa obywateli i nienaruszalności ich
dóbr chronionych.
Projekt nie wpłynie na konkurencyjność wewnętrzną i zewnętrzną gospodarki
oraz na sytuację i rozwój regionalny.
Projekt ustawy zapewnia wewnętrzną spójność systemu prawa.

______________________________________________________________________________
[1] Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 6 kwietnia 1990 r. o
Policji, ustawę z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym oraz
ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim.

[2] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z
2002 r. Nr 19, poz. 185, Nr 74, poz. 676, Nr 81, poz. 731, Nr 113, poz. 984,
Nr 115, poz. 996, Nr 153, poz. 1271, Nr 176, poz. 1457 i Nr 200, poz. 1688,
z 2003 r. Nr 90, poz. 844, Nr 113, poz. 1070, Nr 130, poz. 1188 i 1190, Nr
137, poz. 1302, Nr 166, poz. 1609, Nr 192, poz. 1873 i Nr 210, poz. 2036, z
2004 r. Nr 171, poz. 1800, Nr 179, poz. 1842, Nr 210, poz. 2135, Nr 273,
poz. 2703 i Nr 277, poz. 2742 oraz z 2005 r. Nr 10, poz. 70.

[3] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z
2003 r. Nr 124, poz. 1152, Nr 130, poz. 1190, Nr 137, poz. 1302, Nr 149,
poz. 1451 i 1452, Nr 162, poz. 1568, Nr 200, poz. 1953 i Nr 210, poz. 2036
oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 92, poz. 884, Nr 121,
poz. 1264, Nr 173, poz. 1808 i Nr 273, poz. 2703.